«Անդ­րա­նիկ Քո­չա­րի ան­վան լու­սան­կար­չա­կան թան­գա­րան». ե­ռա­լե­զու այս ցու­ցա­նա­կը կա­րե­լի է տես­նել՝ մո­տե­նա­լով Ա­վետ Ա­վե­տի­սյան 19 հաս­ցեում գտն­վող երկ­հար­կա­նի տա­նը: Այս­տեղ է իր ըն­տա­նի­քի հետ բնակ­վում ան­վա­նի լու­սան­կար­չի որ­դին՝ լու­սան­կա­րիչ, գե­ղան­կա­րիչ ՎԱ­ՀԱՆ ՔՈ­ՉԱ­ՐԸ:

Թա­գա­վա­րա­կի (կո­րո­նա­վի­րու­սի) նոր բռն­կում­նե­րը Հա­յաս­տա­նում նոր մար­տահ­րա­վեր­ներ են են­թադ­րում: Թվում էր` մեր «հյու­րըն­կալ» երկ­րում ա­հագ­նա­ցող վի­րու­սը ա­նե­լիք չու­նի: Մեկ-եր­կու օր դա­տարկ­վե­ցին փո­ղոց­նե­րը, մեկ շա­բա­թով փակ­վե­ցին ու­սում­նա­կան հաս­տա­տու­թյուն­նե­րը, ու ան­ցանք բնա­կա­նոն կյան­քի: Մշա­կու­թա­յին հաս­տա­տու­թյուն­նե­րը կա­ռա­վա­րու­թյու­նից հրա­հանգ չս­տա­նա­լով՝ այդ օ­րե­րին շա­րու­նա­կե­ցին ի­րենց գոր­ծու­նեու­թյու­նը:

Հա­յաս­տա­նի ազ­գա­յին գրա­դա­րա­նում օ­րերս տե­ղի ու­նե­ցավ «Հա­յու­հի­նե­րը և աշ­խար­հի կա­նայք» խո­րա­գի­րը կրող ցե­րե­կույթ, ո­րը կազ­մա­կեր­պել էին Հա­յաս­տա­նի ազ­գա­յին գրա­դա­րա­նը, Հով­հան­նես Թու­մա­նյա­նի թան­գա­րա­նը և «Հա­յու­հի­նե­րի հա­մա­հայ­կա­կան միու­թյուն» ՀԿ-ն:

«Տո­տա­լի­տար հա­մա­կար­գի պար­տադ­րած սոց­ռեա­լիզ­մի կեղծ, հո­գե­զուրկ թե­մա­նե­րին ու ձևե­րին «60-ա­կան­նե­րը» հա­կա­դարձ­վե­ցին ի­րա­կա­նու­թյան խոր­քա­յին ու ա­զատ պատ­կե­րում­նե­րով, փոր­ձա­րա­րա­կան խի­զախ փնտր­տուք­նե­րով»։

- Մեր կոմ­պո­զի­տոր­նե­րը կա­րո­ղա­ցել են ա­նել այն, ինչ ի­րենց հո­գե­հա­րա­զատ է ե­ղել: Վերց­նենք հենց Առ­նո Բա­բա­ջա­նյա­նի օ­րի­նա­կը: Մար­դը եր­գեր էր գրում, չէ՞: Հենց եր­գե­րի շնոր­հիվ է, որ շա­տե­րը ճա­նա­չում են նրան: Բայց միա­ժա­մա­նակ գրում էր «Վեց պատ­կեր», «Ջու­թա­կի սո­նատ», այլ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­ներ: Դա ար­դեն բո­լո­րո­վին այլ ո­րակ էր:

Հա­յաս­տա­նի ազ­գա­յին կի­նո­կենտ­րո­նի տնօ­րե­նի ժ/պ Շու­շա­նիկ Միր­զա­խա­նյա­նի կի­նո­կոր­ծան քա­ղա­քա­կա­նու­թյա­նը մեկ ան­գամ չէ, որ անդ­րա­դար­ձել ենք: Սա­կայն հատ­կա­պես զար­հու­րե­լին այն է, որ սույն տիկ­նոջ գոր­ծու­նեու­թյան յու­րա­քան­չյուր է­ջի հետ նոր ծա­նո­թու­թյուն ա­պա­տե­ղե­կատ­վու­թյան, հան­րու­թյա­նը մո­լո­րեց­նե­լու նո­րա­նոր գո­հար­ներ է ի հայտ բե­րում:

Իմ հա­ջորդ պատ­մու­թյու­նը անձ­նա­կան փոր­ձից է գա­լիս, կոնկ­րետ օ­րի­նա­կով կփոր­ձեմ բա­ցատ­րել մեր կյան­քում տեղ գտած կո­ռուպ­ցիոն դրսևո­րում­նե­րի ո­րոշ ա­ռանձ­նա­հատ­կու­թյուն­նե­րը՝ բո­լոր նր­բու­թյուն­նե­րով:

Դա­վադ­րու­թյան տե­սու­թյու­նը, ինչ­պես աշ­խար­հում ա­մեն բան, ու­նի մե­դա­լի եր­կու ե­րես. մե­կը, որ այն իս­կա­պես ի­րա­կա­նու­թյան հետ ա­ղերս չու­նի, մյու­սը, որ ցան­կա­ցած Օ­վեր­տո­նի պա­տու­հան, ու­ղե­ղի լվա­ցում, հա­կաք­րիս­տո­սա­կան քայլ, «կլո­նա­վոր­վում» է հենց դրա­նով։ Ա­սել է` այն «պրակ­տիկ» տե­սու­թյուն է, և մենք հա­մա­ձայն ենք երկ­րորդ ձևա­կերպ­ման հետ, ո­րով­հետև «մո­նի­տո­րին­գի» դեպ­քում երկ­րորդը մշ­տա­պես հաս­տատ­վում է:

Մարտի սկզբին Հայաստանի պետական սիմֆոնիկ նվագախումբը ելույթներ է ունեցել Իսրայելում։ Համերգները կայացել են լեփ-լեցուն դահլիճներում՝ ջերմ մթնոլորտում և բուռն ծափերի ուղեկցությամբ։ Համերգներից մեկում նվագախմբի հետ ելույթ է ունեցել «Գրեմմի» մրցանակակիր‚ աշխարհահռչակ ջութակահար Մաքսիմ Վենգերովը‚ որը Հայաստանի պետական սիմֆոնիկ նվագախմբի ընթացիկ համերգաշրջանի ռեզիդենտ մենակատարն է։

Գրող, կի­նո­գետ, ՀՀ ար­վես­տի վաս­տա­կա­վոր գոր­ծիչ ՍԵՐ­ԳԵՅ ԳԱԼՍՏ­ՅԱ­ՆԻ հա­մար տա­րին հո­բե­լ­յա­նա­կան է: Տար­բեր ա­ռիթ­նե­րով անդ­րա­դար­ձել ենք սիր­ված մտա­վո­րա­կա­նի ան­ցած ու­ղուն, գր­քե­րին: Այս ան­գամ զրույ­ցի ա­ռանց­քը նրա՝ դեռևս աշ­խա­տան­քա­յին փու­լում գտն­վող Սեր­գեյ Փա­րա­ջա­նո­վին նվիր­ված գիրքն է: